من هنوز هستم

آه ای صَبا چون تو مَدهوشَم مَن خود فراموشَم مَن خانه بَر دوشَم مَن خانه بَر دوش
مَن در پیَش کو به کو افتادَم دِل به عِشقش دادَم حَلقه دَر گوشم مَن حَلقه دَر گوش
گر دَر کویش برسی برسان این پیامِ مَرا بی چراغ رویَت مَن ندارم دیگر تابِ این شَبهای سَرد و خاموش
هَرگز هَرگز باوَر نکنم عَهد و پیمان ما شُد فراموش...

من هنوز هستم...

مدتهاست دیگر انگیزه ای برای نوشتن در اینجا ندارم... 

 امروز با اتوبوس در مسیر رفتن به تبریز هستم از طرف اداره ماموریت دارم، یاد آن روزی افتادم که هر دو در مسیر زنجان بودیم و اتوبوس شما از کنار اتوبوس ما که تصادف کرده بودیم گذشت و وقتی به تو گفتم، هم جوابمو دادی و هم نگرانم شدی، چقدر آن روزها همیشه به یادم هستند، آن روزها هنوز تو را داشتم...

من هنوز هستم...

دل تاب تنهایی ندارد، باور نکن تنهایی ات را  هر جای این دنیا که باشی، من با توام تنهای تنها  من با توام هر جا که هستی، حتی اگر با هم نباشیم  حتی اگر یک لحظه یک روز با هم در این عالم نباشیم...  از تبریز برگشتم، تمام مسیر بغض کردمو آهنگ گوش دادمو صلوات فرستادم، سعی کردم خودم را دلداری بدهم و آرام کنم  چقدر تبریز سخت گذشت، هر طرف می چرخیدم به زبان آذری حرف می زدند و مرا مثل یخ در زبانه های آتش دل، ذوب می کردند.  تا کی باید از عشقت رنج بکشم  گر چه رنجش شیرین است اما دیگر قلبم توانش را ندارد.  تا پایان سال باید به استانها بازدید برویم، به عنوان مسئول این بخش، بازدیدها را بین همکاران پخش کردم تا همه مشارکت داشته باشند، نوبت به استان اردبیل که رسید دستم نمی رفت به غیر از نام تو، نام دیگری کنارش بنویسم، خودم هم یارای رفتن بین مردم آن دیار را ندارم، هنوز کارشناس ناظر این استان را تعیین نکرده ام، اما می دانم خودم نخواهم رفت، در بین استانهای آذری زبان، باید یکی را می رفتم و من آذربایجان شرقی را انتخاب کردم، شاید اگر اردبیل بروم، مدام دنبال سوری بگردم... من هنوز هستم...